De afsluitingswedstrijden op het Rhederlaag zijn door meeste Solozeilers vanaf de wal gevolgd. Enkele waaghalzen hebben de pot uitgezeild. Iedere zeiler heeft zichzelf over-stegen door te besluiten niet te starten of toch in de boot te stappen. Mijn moeder zou zeggen: ’met alle gevolgen van dien’. Veel zeilers moesten aan de kant bijkomen van blessures of stopten met averij. Een ruime 5 Bft met daar overheen windstoten van 6 en meer, werden een plaag. Op dag één is er maar één wedstrijd volledig uitgevaren. Daar vielen al de eerste rake klappen. Verbeten gezichten die naar de haven terug moesten. De door-bijters kwamen voor een tweede race aan de start, maar het veldje was al vóór die tijd omgeslagen of stond op het punt als een Jonas in de golven te verdwijnen. Op het startschip blies men wijselijk alle races voor die dag af.
Zondags was er een magere 4 voorspeld, wat in de Bilt iets meer rekenwerk kost tussen Amsterdam/Moskou. Giesbeek ligt geografisch bij Amsterdam, dus het was een ruime 5 bij vlagen. Anton Kok bleef de onverslaanbare kampioen, Arends in het kielzog, niet te volgen door het achtergebleven veldje Solozeilers dat het er nogmaals op waagde. Een moment van de race in beeld: de bovenboei al gerond, nu de lus naar beneden, onderboei ronden en finishen. Maar de werkelijkheid is wreed. Van Haer, (de nieuwe eigenaar van de Solo 388, de boot die Émile Duisterwinkel zo jammerlijk om fysieke redenen van de hand moet doen), spoot met Hartman en Dijkstra naar beneden. Voor de wind zou niemand de onderboei zonder gijp halen. De windgoden zagen de situatie en sloegen boosaardig toe. Zij openden de handpalmen en bliezen er nog eens al het stof van de Oudheid af. Windstoten van boven de 6 vermoedelijk die de drie lieten wegstuiven. Wie als eerste de onderboei kon halen had het laatste rakje in z’n Solozak. Maar dan. Niemand waagde een gijp en overleefde met plan B: een tijdrovend, maar winstgevende stormrondje. Denken was al seconden te laat voor het doen. Ieder van de drie moest ruimte bevechten om hoe dan ook een gijp te maken. Of te wachten op wat de ander zou doen. Elkaar gijzelen met het vooruit geprojecteerde idee: wie de laatste is die lacht het hardst. De adrealine stroomde de oren uit.
De Solozeilers aan de wal hadden een vreemde mix van respect en pijn in het hart. Toch is die plaats in de dug-out beminnelijk geweest. Voor die ene, ene keer. Het klinkt vreemd misschien, maar wie in deze omstandigheden thuis blijft heeft ook een morele winnaar in zichzelf gevonden. Dat is ook sporten met verlies en winst. Wie dat durft is een kleine lauwerkrans waard. Die pijn in het hart is de blues van de zeiler. Het filmpje op Youtube met Willem van Hanegem die de Blues uit zijn hart zingt, geeft het genadebrood. Noem het troost, noem het overwinning: De winnaar Anton Kok met de beker, de met averij op de handen zittende zeiler; de wijselijke niet-zeiler die bij minder wind zijn revanche zal nemen: de sporter is zo mooi en vol blues. Meer dan je denkt. Het gedwongen time-out is een opwinding en een lichte roes voor de uitdaging die wacht. De blues van de zeiler staat in de wind geschreven. Zo luisterden wij en kwam er de diep vibrerende stem van van Hanegem op. Hij huilde mee. ‘I love you eight day’s a week’. Was het toeval dat hij zijn naam spelde in het water?
Is getekend John Wilson
Oktober 2009
Klik hier voor de volledige uitslag van de Rhederlaag Sluiting wedstrijden