Met de filosofe van de sporter is het ambivalent gesteld. Zijn de koppen aan het rollen met Tom Boonen en Renate Pechstein, (alfabetisch gerangschikt), de amateurzeiler die Olympische ambities heeft, brengt zich geen epo of anabole steroïde in de bloedbaan.
T’is nog een beetje als bij Bep van Klaveren. De Rotterdamse bokser uit de volkswijk Crooswijk. Een walnotenmenu dan zoals gewoonlijk harde klappen op z’n falie.
Wat brengt een prominente sporter ertoe zich te drogeren? Misschien is het woord drogeren voor de klasse van topsport verkeerd geschreven. Als benauwd gedoe over een topprestatie, als kleinzielig gekif van de treuzelaars. Het is een ziekelijk autonoom systeem van de soigneur, de masseur, de persoonlijke coach, de sponsor, die gaat over de dood of de gladiolen.
En dát effect, van het uitverkoren zijn boven de ander, werkt verslavend. Eeuwige roem bestaat niet. Dat is een bittere pil in de topsport. Ook niet voor Eddy Merkx, Kees Verkerk of Ad Schenk. Het zijn de zielige prullaria-journalisten die van ieder traan een klaterende waterval maken en de sporter een bijgeloof van roem aanmeten. Dat werkt ook verslavend. Aan de nummer een als winnaar vragen: ‘wat ging er door je heen, had je een ‘emo’moment?’ Een treurig geval van roofdier en prooi. Het konijn in de koplamp. Laat mij in hemelsnaam niet die schaatsers horen die na de finish in de microfoon, buiten asem, kwijt moeten hoe de hullie een geweldig publiek zijn en ik stuk zat maar wist dat het er in zat.
Niets van dat alles bij de Soloklasse van 2009
Ook gelukkig geen retro-sporters met de tijd van toen als hun voorland. Snorren, bierbuiken en de hele hopsa-heisa. Bittere tegenslag en euforie. Het spel en de harde kwelgeesten van golven, wind en zeilboten. Het is meteen raak vanaf het eerste uur en toch met deemoed. Geen gemoedelijker type dan dit soort sporters. Gunnen de eerste plaats en zeilen er hard voor. Ieder op zijn manier. Zo vroeg mij de winnaar onbevangen:’heb je lekker gezeild? ‘na vier matches en zeven uur op het water bij Workum. Een verpletterende schoonheid in die vraag. Een ontwapende hartelijkheid om de sport te omarmen. En ieder zat er rondom heen met dezelfde vragende nieuws-gierigheid: ‘ hebben we lekker gezeild vandaag, bij windkracht vier en ruime rakken en stulpende golven?’ En ja is het antwoord, we waren erbij, waren in de race en pakten iedere golf als een surfer op de Bahama’s. Zo dachten we en zo deden we naar hartelust. Lees hier: wat is het genieten van de prestatie die ieder voor zich wilde stellen. Wat een sport om elkaar te steunen en te durven winnen. Een kleine en een overweldigende schoonheid die iets meer is dan het emo-moment. Ooit zijn Ad en Keesie ook zo begonnen. Geleende handschoenen en een paar schaatsen van oom Yme uit IJlst.
De Solozeilers 2009 helemaal zonder epo en andere partydrugs is een vreemde koe in de wei voor de topsporter. Maar dan een van blakende energie.
John Wilson, juli 2009