De 470-klasse zeilster Lisa Westerhof gaat als sportvrouw helemaal door het ringtje. Gelukkig heeft Delta Lloyd zojuist de paralympiczeiler Thierry Schmitter in het AAA-team opgenomen. Dat betekent voor deze bergbeklimmer, die door een smadelijke val in een gletsjerspleet nog vanaf zijn middenrif kan bewegen, een nieuw gesponsord leven. Daar heeft hij veel leed en tranen voor weggetraind en opgebouwd. Het wonderlijke van de twee topsporters is wel dat Lisa, Lisa Westerhof werd en een pilootopleiding, een economiestudie en topzeilen wilde combineren. Nu is zij tot het inzicht gekomen dat wanneer zij eens vrije tijd zou gaan genieten er meer valt te behalen uit haar inspanning. Dat klinkt als een Zen-Boeddist die door het navelstaren in zichzelf de innerlijke vrede vindt. Zoiets kan je moeilijk rijmen met de dagelijke training in de topsport. Thierry maakt iedere dag zijn uren in het fitnesslokaal. Zelfs in de pauze op zijn werk, maakt hij de nodige uren. Thierry begon als half verlamde bergbeklimmer op een catamaran als stuurman en behaalde de ene na de ander topoverwinning. Wat hem de bijnaam opleverde van de man op het vliegend tapijt.
Intussen zeilt Thierry al enige jaren in de MR 2, een type zeilboot dat niet omslaat, maar stevige golven of windstilte te lijf kan. Alleen als u en ik er in zouden gaan beginnen dan wordt het dobberen in een polyester klompje.
Wat is het geheim achter die gedreven sporters? Kijk ook even naar de Engelse collega’s in de Solo, of naar Tjebbe Swart of Peerke Kortekaas. ( Ik sla de Jac. Iron Man even over) Waar gaat het lontje in het kruitvat?
Ik denk dat er een bepaalde obsessie en gerichte concentratie aan vooraf gaat die maakt dat een bepaalde situatie als vanzelf gaat lukken. Een voorbeeld: stel je zoeft met een noodgang voor de wind over de golven en je ziet de onderboei onder het knipperen van je ogen in vliegende vaart naderen. Wat doet de topsporter en wat doet de amateur?
Visualiseren en opbouwen van de spanning door ervaring naar het momentum. Zo gezegd zo gedaan en niets anders. Maar de amateur zakt door de knieën en vráágt als het ware van zichzelf de fout te maken, waarmee de angst opgebouwd is. Dan kan je niet zeggen: ‘rustig doorademen, het gaat je lukken, je neemt intuïtief de juiste beslissing’. Welnee, het wordt een angstblokkade die zich hier wreekt. En daarmee start je keer op keer de procedue van het falen op het moment waar het mis kan gaan. Er zijn sporters die zo’n gave hebben dat ze met hun bezigheid gewoon schijt aan de wereld hebben en doorpakken. Soms lijkt dat boeiend. In het geval van Floyd Landis, de ex-Tour de France coureur, is dat beschamend en anti sport, anti topsport, anti alles en iedereen. Wat een held was hij geweest om te zeggen: “Ja, ik vernaggelde alles door die klote stimulerende middelen, ik kon niet anders en beken. Ik wil niet als een Pantani eindigen’. Kijk, dan zeg ik dat Landis een kunstje flikte, maar een goede. Zij die onschuldig zijn werpe de eerste steen. Maar neen, zijn excuus komt nu veel te laat en heeft geen kracht meer om de echte oorzaken aan de kaak te stellen. Dat is dubbel tragisch aan de man.
Terug naar Lisa en Thierry. Ik ben er voor dat mensen zo’n passie volgen. Maar van heel dichtbij zit er een groot tragisch component aan dat mij niet van de ogen gewist kan worden. Met à lles te willen vergroot je wel je kansen, maar verspeel je heel veel menselijke krachten. Ik weet van Thierry wat dat verbruikt heeft. Zijn uitverkiezing voor de Olympische Spelen in China hebben een tol gehad. Van Lisa weet ik niet veel, maar dat zij juist nu zegt: ‘Ik moet minderen om meer te kunnen’, zal een reden hebben die we niet tussen de regels mogen lezen.
John Wilson