Nogal laat gearriveerd bij de Vrijbuiter moest ik ook nog even een mastwissel doen met Leo, hij met mijn C-sleeved, ik met zijn D+(allebei ca. 74 kilo). We vonden dat een interessant experiment.
Ik werd door Dirk van der Zee nog even geattendeerd op een wat lullige knooptechniek van mijn schootblokken. Ging op Giesbeek ook goed, was mijn assertieve antwoord (waar ik ook zat te knoeien).
Ik was stellig van plan om met de 7 de 7e plek op de JP te vergaren. De Lucky is ook mijn 7e Solo, dus dat moest wel lukken. Had nota bene mijn helmstok vernieuwd en steiler gemonteerd, zodat ik comfortabeler kon planeren (dat mag je toch ambitie noemen). Geen tijd voor koffie en moest ook de gezamenlijke ontvangst overslaan. Wel stevig ingepakt vanwege het frisse windje (4). Het was achteraf toch niet zo koud en op zich waren het ideale omstandigheden.
Net op tijd voor de eerste start en deze was ondanks de intensieve training in het voorjaar van Peerke weer ouderwets zeer matig en dacht met de D+ wel weer even de boel bij te halen. Had nogal veel druk en moest met mijn miezerige gewicht stevig aan de bak (althans zoals een wat oudere jongere dat nog meent te kunnen…). Ik vond voor de wind de boot nogal labiel, dacht dat hij topzwaar was, wat m.i. te maken had met een duidelijk minder buigende topsectie van de zo ideaal geachte mast. Dus eigenlijk een te efficiente zeilvoering, kan ook nog. Nadat ik dat allemaal weer verwerkt had, kon ik ook niet echt wennen aan de gemodificeerde helmstok, allemachtig wat een leed allemaal… Onderweg vloog er ook nog een schootblok naar beneden en kon met een andere vertragingsverhouding mijn weg vervolgen. Die Dirk was zo gek nog niet… Maar na de 1e race mocht ik nog “blij” zijn met de 16e plek, kon alleen maar beter worden dacht ik toen nog. Maar ja, die vermalijde Leo met die slappe C was toch voor mij, stak wel een beetje, die betrekkelijke nieuweling kon ik altijd wel hebben, daarom hadden we altijd een goede verstandhouding. Maar ik moest bekennen: die door hem voorgestelde mastruil was een slimme list…
Ik zag Reggie weer ijzersterk winnen overigens, dus het kan zelfs nog op die leeftijd, ik zag weer perspektief. Peerke zat op z’n hielen weliswaar, maar daarover meer. Leeftijdgenoot Andries was 3, nu werd het weer pijnlijk. We hadden ook nog een nieuw gezicht, Hans Duetz in de 598 (o.a. Vaurien-wereldkampioen), die zich nog lang op de 1e plaats bevond, uiteindelijk knap 5e. We zijn gewaarschuwd, Ferdinand weet zijn opvolgers wel te kiezen…
Pauze werd gezellig met een lunch verzorgd, maar we werden wel een beetje koel en stonden weer te trappelen om dat malle spelletje weer op te pakken.
Mijn 2e start was weer niet bijzonder en bij de onderboei weer ruzie met mijn helmstok, maar vooral met de nieuwe joystick, die zich vertikaal in mijn zwaardkast gaten had genesteld. Met veel fysiek en verbaal (alsnog excuses hiervoor) geweld kon ik na een 360 (boei geraakt) mijn illustere weg vervolgen. Het was wel duidelijk dat ik mijn ambities moest bijstellen… Werd maar liefst 21e.
Mijn 3e start was zelfs redelijk spektaculair (SB voorlangs de meute) en kon met de kopgroep mee. In het eerste rak brak mijn neerhouderhaak (waarvan ik wist dat deze al redelijk uit het lood stond…) en kon dat nog met een harp vastzetten, maar lag weer helemaal achteraan en had dermate veel negatieve energie verbruikt dat ik uiteindelijk heel praktisch moest zijn: kappen met die shit en mijn zonden overdenken.
Wat er allemaal met Peerke is gebeurd heb ik van horen zeggen, maar ik begreep dat Claar plotseling (letterlijk) dwars lag op SB en dat Peer dat niet meer kon ontwijken op BB. Hij moest zo snel onder de giek duiken dat hij zijn koppie stootte aan het grondblok. Dit gebeurde onder de ogen van het commitee en Claar had even geen praatjes meer en moest Peer voor straf naar het ziekenhuis begeleiden. Ik zag ze weer gearmd terugkomen, waarbij Peer een ietwat aangeslagen indruk maakte en een rijtje hechtingen op zijn al redelijk kalende hoofd had gescoord. Ik toonde natuurlijk op mijn manier belangstelling: “Je bent toch al nooit de knapste geweest”. Men vervolgde stoicijns de wandeling naar de prijsuitreiking.
Bleek dat Peerke een compensatie kreeg voor de 3e wedstrijd die hij niet kon varen en zo alsnog zijn Jaarprijs kon binnenhalen. Een heel nette oplossing voor een ongelukkig incident.
Wat het knappe was: de nieuwe kampioen verklaarde in zijn korte, spontane speech dat hij zo blij was om, na een omweg met de Laser, de beslissing heeft genomen om weer in de Solo te stappen, want dat zijn toch een stel fijne mensen! Ik stond verbaasd te luisteren…
Leo had lekker gevaren zei hij en dat kon haast niet anders. Voortschrijdend inzicht, of zoiets.
Overigens ga ik volgend jaar geen clinic meer geven, want iemand die beweerd dat het zo belangrijk is om je spullen goed voor elkaar te hebben (“Daar moet je uiteindelijk niet teveel energie meer in hoeven te steken” ), word natuurlijk niet meer geloofwaardig bevonden, zeker als hij dit soort stukjes schrijft.
Ik ben er noodgedwongen eventjes tussenuit, maar reken maar dat ik jullie blijf volgen (al of niet kritisch, cynisch, bewonderend). Ik hoop halverwege het seizoen 2015 weer voorzichtig dat lullige bootje op te pakken en net weer te doen alsof ik geen 37 jaar “ervaring” heb.
So long, Johan Geenen
[eventresult=237]