Het MKE in Workum was dit jaar een super evenement. Wat wil je, met zon, wind, golven en spannende wedstrijden. Solo zeilen op het IJsselmeer blijven toch altijd iets speciaals. Neem daarbij de biertjes bij de bungalette,de pizza op het terras en de gezamenlijke solo zwemtocht en we kunnen terugkijken op een geslaagd weekend.
Zaterdag bij windkracht 4 streden voornamelijk Armand en Jacques om de eer, waarbij Armand net iets vaker aan het langste eind trok. Zondag was er iets minder wind en was Armand onnavolgbaar. Alleen Johan kwam nog enigszins in de buurt, maar hij had helaas de zaterdag door een (Mexicaans?) griepje moeten missen. Claar, Gilles en Jaap streden om de derde plaats. De voorzitter blijft het nieuwe talent nog voor, maar hoe lang nog?
Onderaan de uitslagen, maar eerst een verslag van Anja, de winnaar van de dit weekend in het leven geroepen John Wilson Cup. John Wilson Cup? John Wilson Cup, ja! Wordt vervolgd in Scharendijke…
Maandagochtend, 6 juli 2009
Met wat spierpijn sta ik op. Douchen, gelukkig niet zoveel blauwe plekken op mijn benen. Een blik in de spiegel, ja die zonnebril staat echt nog prominent op mijn gezicht. Op mijn werk zal ik wel commentaar krijgen, maar ik kan in ieder geval zeggen dat ik een heel leuk zeilweekend heb gehad.
Vrijdagavond, 3 juli
Na een zeer warme dag op het werk, eindelijk naar huis. Onze solo’s staan al klaar op de trailer, alleen nog kleren inpakken. We nemen spullen voor een warme dag mee, maar ook spullen voor een mindere dag. Je weet maar nooit aan het IJssel meer!
19.00 uur vertrek naar Workum. Toch elke keer weer een heel eind.
Aangekomen op de camping, zie we Bas al spelen in de speeltuin ( met zijn dochter).
Gelukkig is Hedser er ook al en kan hij ons helpen met de bovenste solo van de trailer te tillen. Mast erop en alles is weer klaar voor zaterdag.
Samen met Hedser besluiten we nog een borreltje te nemen. Na elf uur wordt het dan toch tijd om naar ons B&B te gaan. Ja, dan kom je voor een dichte slagboom te staan. Hedser blijkt een goede onderhandelaar te zijn en liet zich niet intimideren door twee klerenkasten van beveiligers.
Eindelijk naar ons bedje.
Zaterdagochtend, 4 juli
Heerlijk als je ontbijt klaar staat. En ook leuk is als je mee kan luisteren met de ontbijttafel achter je. Vier dames op fietsweekend in Friesland. Een van de dames had om een fruitontbijt gevraagd en voor het nuchtere Friesland is dat dan gewoon 1 appel.
De voorspellingen zijn goed, windje 3 of 4, en veel zon.
Ik vind het toch altijd weer veel gedoe. Boot te water, krijg mijn roer niet aan de boot. Gelukkig schiet Jan te hulp. Dan de vaart uit. Ook weer spannend, maar dat moet lukken. Ik heb het vorig jaar met windje 5 of 6 gedaan!!. Toen ging het ook goed. Maar net toen ik dat dacht, zie ik Jaap met gescheurd zeil terug komen. ( hij had het gevecht met een schippersvrouw die een boegspriet in de hand had toch niet gewonnen. Met wat minder zelf vertrouwen de haven uit.
Dan zit ik op het IJsselmeer, wat een wateroppervlakte en wat een golven.
We moeten opschieten wat het is al bijna 11.00 uur. Het startschot valt en we varen op tijd over de startlijn. Ik had Armand ( achteraf bleek de juiste persoon) gevraagd hoe ik op de golven moest varen. Het waren de goede aanwijzingen, want ik kon aan de wind bij de (voor mij) beter zeilers blijven. Voor de wind is een ander verhaal, dat moet ik nog oefenen.
Zaterdag 4 wedstrijden gevaren. Gepland waren er drie, dus die vierde kwam een beetje als een verrassing.
Zaterdagavond
Claar nodigde ons allemaal uit, bij het huisje DD19, om een biertje te komen drinken. Dat slaan we niet af. Johan was inmiddels ook. Jan leerde ons hoe de aarde draait en welke gevolgen dat heeft op de golfen ( Coreoles) En Jan heeft geleerd dat ik voor hem de boei om kan gaan!!.
En komen de wijzen (friezen) uit het oosten (Duitsland) Hedser!! Wat bier al niet kan doen.
Met z’n alle naar Workumcity om te eten. Nou dat viel niet mee. Een keer werd ons gezegd dat de kok het niet aan kon om nog voor 10 mensen te koken. Zagen we er zo hongerig uit? Gelukkig wist Claar bij een eetcafé te regelen dat we pizza konden eten. We konden buiten zitten, maar het kon wat langer duren voordat we pizza kregen. Dat hebben ze waar gemaakt. Maar in goed gezelschap maakt het toch niet uit hoe lang je moet wachten ( of niet Jaap). We hadden een fantastische zeildag achter de rug en dan smaakt zelfs de lang gewachte pizza formidabel.
Zondag 5 juli
Voorspelling windje 2 of 3, bewolkt.
Maar de zon brak al vroeg door. Dus shorty weer. Twee wedstrijden gevaren.
Weer kon ik goed meekomen en voor het eerst lag ik twee voor de windse raken, naast Claar. Best gezellig hoor!! Weer zo’n heerlijk vaardag. En op tijd weer in de haven.
Voor het aftuigen zijn we eerst gaan zwemmen. Op een IJsselmeer betekent dat een eind lopen, voordat je een beetje kan zwemmen.
De prijsuitreiking was dit keer bij huisje DD19. Claar maakte er weer iets bijzonders van. Tot mijn verbazing kreeg ik de “John Wilsonâ€cup. Ik heb de cup nog niet gezien, maar waarschijnlijk zal het heel mooi zijn, waarbij je echt moet bedenken waar zet ik hem neer zodat niet iedereen hem ziet.
De cup is vernoemd naar een inmiddels beroemde schrijver, heb ik de cup gekregen voor mijn goede zeilen op het IJsselmeer. Ik zie het als een aanmoediging om nog beter te worden en nog meer gezellige momenten te hebben op het water. Het is de bedoeling dat ik deze cup doorgeef aan een zeiler die een bijzonder presentatie heeft geleverd. Voor je het weet zal de “John Wilsonâ€cup belangrijker worden dan de 1e prijs op een wedstrijd!!
Maandagavond 6 juli
De regen komt met bakken uit de lucht. Jan heeft onze solo’s al weer van de trailer gehaald, klaar om de donderdagavondwedstrijden op Giesbeek mee te doen. Zal we even wennen zijn, zonder golven.
Anja Koldewijn
Ook John Wilson in persoon keek, op zijn geheel eigen wijze, terug op het weekend:
La vache qui rit in Workum
Met de filosofe van de sporter is het ambivalent gesteld. Zijn de koppen aan het rollen met Tom Boonen en Claudia Pechstein, (alfabetisch gerangschikt), de amateurzeiler die Olympische ambities heeft, brengt zich geen epo of anabole steroïde in de bloedbaan.
T’is nog een beetje als bij Bep van Klaveren. De Rotterdamse bokser uit de volkswijk Crooswijk. Een walnotenmenu, dan zoals gewoonlijk, harde klappen op z’n falie.
Wat brengt een prominente sporter ertoe zich te drogeren? Misschien is het woord drogeren voor de klasse van topsport verkeerd geschreven. Als benauwd gedoe over een topprestatie, als kleinzielig gekif van de treuzelaars. Het is een ziekelijk autonoom systeem van de soigneur, de masseur, de persoonlijke coach, de sponsor, die gaat over de dood of de gladiolen.
En dát effect, van het uitverkoren zijn boven de ander, werkt verslavend. Eeuwige roem bestaat niet. Dat is een bittere pil in de topsport. Ook niet voor Eddy Merkx, Kees Verkerk of Ad Schenk. Het zijn de zielige prullaria-journalisten die van ieder traan een klaterende waterval maken en de sporter een bijgeloof van roem aanmeten. Dat werkt ook verslavend. Aan de nummer een als winnaar vragen: ‘wat ging er door je heen, had je een ‘emo’moment?’ Een treurig geval van roofdier en prooi. Het konijn in de koplamp. Laat mij in hemelsnaam niet die schaatsers horen die na de finish in de microfoon, buiten asem, kwijt moeten hoe de hullie een geweldig publiek zijn en ik stuk zat maar wist dat het er in zat.
Niets van dat alles bij de Soloklasse van 2009
Ook gelukkig geen retro-sporters met de tijd van toen als hun voorland. Snorren, bierbuiken en de hele hopsa-heisa. Bittere tegenslag en euforie. Het spel en de harde kwelgeesten van golven, wind en zeilboten. Het is meteen raak vanaf het eerste uur en toch met deemoed. Geen gemoedelijker type dan dit soort sporters. Gunnen de eerste plaats en zeilen er hard voor. Ieder op zijn manier. Zo vroeg mij de winnaar Armand onbevangen:’heb je lekker gezeild? ‘na vier matches en zeven uur op het water bij Workum. Een verpletterende schoonheid in die vraag. Een ontwapende hartelijkheid om de sport te omarmen. En ieder zat er rondom heen met dezelfde vragende nieuws-gierigheid: ‘ hebben we lekker gezeild vandaag, bij windkracht vier en ruime rakken en stulpende golven?’ En ja is het antwoord, we waren erbij, waren in de race en pakten iedere golf als een surfer op de Bahama’s. Zo dachten we en zo deden we naar hartelust. Lees hier: wat is het genieten van de prestatie die ieder voor zich wilde stellen. Wat een sport om elkaar te steunen en te durven winnen. Een kleine en een overweldigende schoonheid die iets meer is dan het emo-moment. Ooit zijn Ad en Keesie ook zo begonnen. Geleende handschoenen en een paar schaatsen van oom Yme uit IJlst.
De Solozeilers 2009 helemaal zonder epo en andere partydrugs is een vreemde koe in de wei voor de topsporter. Maar dan een van blakende energie.
John Wilson, juli 2009
Uitslag MKE Workum:
[eventresult=109]