Hij was nieuw op de wedstrijdkalender, de Kleine Sneekweek, en meteen ook maar opgenomen in The Big Five, om de komst naar het verre Friesland te stimuleren. Dus ingeschreven en vrijdagavond richting Sneek vertrokken, alwaar Eddy voor acht solozeilers en Debbie, de aanstaande echtgenote van Jacques, een luxe recreatievilla had gehuurd.
Toen ik onderweg belde met mijn Estimated Time of Arrival bleken de andere villabewoners al relaxed op het zonnige terras te verblijven. De vier tweepersoons kamers waren ook al verdeeld, maar gelukkig was er voor mij nog een uiterst comfortabel plekje in het washok. Zeer tevreden installeerde ik ’s avonds mijn luchtbedje naast de wasmachine, geholpen door mijn medezeilers die met voetpomp en bedlampje kwamen aandraven om het mij in het washok naar de zin te maken. Ook hier bleek weer wat een prettige en hulpvaardige klasse de Solo toch is!
De klassenorganisatie had eerder besloten om alleen het weekend van de Kleine Sneekweek te varen en er aldus een Klein Sneekweekend van te maken. Jan en Anja hadden echter van het mooie weer geprofiteerd door zich al donderdag in de villa te installeren en en passant ook de wedstrijden op donderdag en vrijdag te varen. Jaap volgde hun voorbeeld en deed vanaf vrijdag mee. Vanaf zaterdag was er een ‘serieus’ veld van 12 Solo’s. Toch weinig voor een evenement waarvan iedereen tijdens de jaarvergadering vond dat het belangrijk was om de Solo in het noorden des lands te promoten. Met slechts 3 wedstrijden in 2 dagen moet ik toegeven dat ik vooraf ook mijn bedenkingen had. Achteraf blij dat ik me daardoor niet heb laten leiden.
Zaterdag was heerlijk zonnig weer voorspeld met windkracht 4 met uitschieters naar 5. Onze bootjes stonden naast onze villa aan het water. Gevolg: voor het ontbijt stonden we al op te tuigen en wetenswaardigheden over maststanden uit te wisselen. Eenmaal op het Sneekermeer bleek de wind harder dan verwacht en Anja hield het al snel voor gezien. De anderen zeilden een mooie pot van zo’n 2 uur waarin we alle hoeken van het Sneekermeer en de Goingarijpster Poelen hebben gezien. De banenkaart was uiterst duidelijk en de boeien heel groot, dus het spoorzoeken naar de baan leverde gelukkig weinig problemen op. Het eerste gedeelte van de race streden Marleen, Jacques en ik om de eerste plaatsen. Na drie lange kruisrakken bleek Marleen de snelste en de slimste en was niet meer te achterhalen. Ikzelf had het laatste gedeelte van de race ook weinig meer van Jacques te vrezen en nadat hij omging bij een gijp was de uitslag definitief duidelijk: Marleen 1, Claar 2, Jacques 3. Tussen de middag was een ruime lunchpauze voor ons ingepland. We legden de Solo’s aan op het starteiland, zodat alle Friezen ervan konden genieten. Dat de Solo een onbekend fenomeen is in het noorden bleek toen een struise Friezin op het voordek van Jans boot stapte om haar vrienden in een Sailhorse af te houden. Gevolg: boot omgeslagen in de haven en de struise Friezin met minirok en al ernaast. Haar aanbod om te helpen met het schoonmaken van de modderige Solo sloeg Jan toch maar af.
’s Middag was de wind flink aangetrokken. Met vlagen van boven de 20 knoop en golven over de hele lengte van het Sneekermeer was het spectaculair varen. Ook Marc hield het voor gezien en koos voor een relaxte middag bij de villa met Anja en Debbie. Direct na de start brak het val van Marleen, zodat ook zij moet afhaken. Weg relaxte middag voor Marc: hij mocht mee naar de watersportwinkel om een nieuw val te kopen. Het eerste kruisrak was een strijd tussen Jacques, Claar, Eddy en Eric van Staten, die tijdens zijn eerste evenement liet zien dat hij prima mee kan komen in het Soloveld. Voor de wind gingen Jacques en ik er in plané vandoor en lieten de zwaardere mannen achter ons. In het tweede kruisrak waren Jacques en ik in een hevige strijd verwikkeld. Halverwege moest Jacques zijn hoofd buigen voor de Ziggy Stardust, die zo langzamerhand echt op snelheid begint te komen. Mijlen lag ik voor in het tweede voordewindse rak. Even overwoog ik een stormrondje te maken, maar die gedachte liet ik al snel los. Ik kan immers prima gijpen. Had ik dat maar niet gedacht… Het leek goed te gaan, maar mijn giek raakte het water en om lag ik. Ik probeerde om mijn boot snel recht te trekken maar dat bleek ijdele hoop. Mijn mast zat in de modder en het zwaard van de Ziggy was zo glad dat ik er met geen mogelijkheid op kwam. Na minutenlang proberen sloeg Jan naast me om. Hij stapte over de rand en voer 30 seconde later vrolijk verder, terwijl ik nog steeds lag te ploeteren, met steeds minder kracht in mijn armen.
Hoe het uiteindelijk gelukt is weet ik niet meer, maar ik kreeg mijn boot uiteindelijk recht. De andere Solo’s waren inmiddels alleen nog als kleine puntjes aan de horizon zichtbaar. Ik moest en zou de wedstrijd uitvaren, dus aan die schoot en op naar de volgende boei. Het viel me wel op dat mijn zeil ineens heel anders stond over bakboord dan over stuurboord, maar goed. In het volgende voor de windse rak ging ik, toen ik even rustig een slokje water wilde drinken, weer om. Dom… Dit keer kreeg ik de boot wel recht, maar had ik geen kracht meer om in de boot te komen. Na 2 minuten bijkomen hangend aan de spiegel lukte het dan eindelijk. Tussen de Vrijheids en de Schakels ben ik uiteindelijk gefinished, geen Solo meer te bekennen. En dat terwijl ik zover voor lag. Wanneer zal ik ooit iets leren over risico’s en zo? Voorin nam Jacques intussen geen enkel risico. Al stormrondjes draaiend zeilde hij naar de finish, met als gevolg dat Eddy hem voor kon blijven. Uitslag: Eddy 1, Jacques 2, Eric 3.
Zelf kwam ik een kwartier na de rest bij onze villa aan. De schade: 2 blauwe armen van het aan het zwaard hangen en een kromme mast. Zeker dan is het erg fijn om Jan in de villa te hebben. Onder zijn leiding hebben Eddy en ik de mast weer zo goed en zo kwaad als dat ging recht gebogen, zodat ik zondag weer kon zeilen. Bedankt Jan!
’s Avonds hadden we op het terras van onze villa een overheerlijk barbecue. Ook Eric en Peter Jansen kwamen langs. Laat werd het niet, want iedereen was moe en voldaan van een prachtige dag zeilen, gezellig was het zeker. ’s Avonds werd regelmatig op Windfinder gekeken want voor zondag was nog meer wind voorspeld. Er werd zelfs al gesproken over inpakken van boten, maar dat bleek gelukkig niet nodig.
Zondag bleek de wind namelijk afgenomen te zijn naar 3/4 Beaufort. Buiig, dat wel, en er was onweer voorspeld. Tijdens de wedstrijd ging de strijd al snel tussen Marleen en mij. Voor de wind liep Marleen steeds iets uit, aan de wind kwam ik vervolgens weer terug. Alleen Jaap kon nog enigszins met de dames meekomen. In het derde en laatste kruisrak was de strijd zeer heftig met veel tacks op even zoveel winddraaiingen. Uiteindelijk gingen we boord aan boord om de bovenboei. Halve wind moest Marleen mij uiteindelijk voor laten gaan en zo kon ik dan toch nog revanche nemen op de rampzalig verlopen tweede wedstrijd van zaterdag.
Bij de villa ruimden we onze bootjes op en zaten we vervolgens tijdens een knetterende onweerbui binnen aan een verlate lunch. Na de bui met zijn allen naar het starteiland voor de prijsuitreiking. Doordat Jaap ook vrijdag had gevaren, én gewonnen, kreeg hij de hoofdprijs in de Soloklasse uitgereikt. Jan was op donderdag zo vriendelijk om Anja voor te laten op de finish. Hierdoor bleef Jaap hem precies 1 punt voor. Tja Jan, hoffelijkheid kan ook te ver gaan. Over het weekend gerekend was Jacques uiteindelijk de winnaar. Ik eindigde 1 punt achter hem op de tweede plaats. Dat uitzeilen van de race op zaterdag was dus toch niet voor niks geweest. Jaap was derde overall.
Moe en tevreden reed ik daarna naar huis. Met een mooie bokaal als dagprijs voor zondag. Hoe ik aan die bokaal kwam, moet je maar aan een van de andere villabewoners vragen. Ook dat is een mooi verhaal, maar dit verslag is alweer veel te lang. Als je dit verhaal tot het einde hebt uitgelezen, weet dan dit. Ja, je hebt iets gemist als je er afgelopen weekend niet bij was. Het Sneekermeer is fantastisch wedstrijdwater en de wedstrijden waren perfect georganiseerd. En in de luxe recreatievilla was het zo goed toeven dat ik een waar vakantiegevoel aan het Kleine Sneekweekend heb overgehouden. Dat maakte het beperkte aantal wedstrijden meer dan goed. Zaterdag werd Jaap ook nog gebeld door de Leeuwarder Courant, omdat de Solo voor het eerst sinds 1969 weer meedeed in Sneek. Als alles meezit komt er dus ook nog een mooi stuk in de krant. Van mij mag de Kleine Sneekweek volgend jaar weer op de kalender en dan zelfs vier dagen, zodat het echt een vakantie wordt. En dan met alle Solozeilers in een paar luxe recreatievilla’s. Ik slaap wel weer in het washok.
Claar van der Does
Ziggy Stardust – NED 587
Click hier voor de uitslag
Hieronder wat foto’s genomen door Eddy en Marleen rond het ‘huisje’. Parkeren voor de deur, waar maak je dat nog mee?
