Wie de melodie: ‘Rollin, Rollin, Rollin’ herkent, is meteen in de film. Rawhide de TV-serie uit de jaren 70! De herinnering aan cowboys die we zaterdagavond, fris gewassen met een verschoninkje aan, voor de zwart-witbuis steevast bekeken. Het schieten vanuit de heup en raak nog’s. De schurk dood en van Pierlala, en wij met chocolademelk en rode koontjes voldaan straks naar bed. Maar eenmaal in bed had ik toen al niet begrepen waarom mensen elkaar doodschieten en iemand, bij het dood neervallen, zijn leven op de aarde helemaal voorbij is. Dat schieten en de dood is erg logisch in een cowboyfilm, maar als de dood je bespringt, dichterbij komt, dan blijf je toch met nòg meer vragen achter. Waarom, waarom? M’n moeder keek wel met andere ogen naar Rowdy en ik weet nu pas dat zij stilletjes gèk werd van die innemende lach van Clint Eastwood. Zaterdagavond-vibes van een gezin in een doorsnee Rotterdamse straat.
Sinterklaas heeft mij de zesvoudige DVD met alle uitzendingen van Rawhide uit het eerste seizoen gegeven. Hoe wist de oude heiligman dit allemaal, zo ver weg in Spanje? Rawhide is een prachtige klassieker met Pete, Nolan, Wishbone en Mushy onder andere. Wishbone die zó slecht kookt dat de prak moeilijk in te koppen is. De avond dat ik de eerste van de tweeëntwintig afleveringen aanzette, was helemaal retro. Diep van binnen kwam de cowboy van toen weer boven. Kijk naar Clint en je ziet die heerlijke avontuurlijke ogen en lach. Die zweepslagen: ‘yeah, pfutjschss, yeah, pfutjschssssss, yeahrr, pfutjschssssss! Ik heb deze woordvolgorde als SMS-berichtje voor de grap opgestuurd. Thuis wisten ze er geen raad mee, de computerstem zat dus ècht niet in de SM-kelder)
Wat ons helemaal van stuk bracht is de hoofdrol voor de aanvoerder van de cowboys: Gill Favor. Een geboren leider. In de hoofdrol Eric Flemming. Klassiek gekleed met zijn hoed en leren vest, zijn ‘Chaps’, om zijn benen, stevige pas naar de koffiepot boven het vuur, de riem met kogelpatronen losjes om de heup met zijn revolver rechts. De blik van Trail Boss Gill is een understatement. Hij zit op zijn paard en begint iedere Rawhide aflevering met een soort preekje: ‘De route naar Missouri is gevaarlijk. We drijven 4.000 stuks vee over de prairie en onze mannen lijden dorst, trotseren het onweer en komen in gevaar. De kudde kan op hol slaan. Veedieven en ziektes. Maar wij doen ons werk en ik breng mijn mannen en de kudde veilig thuis. Dat is mijn werk. Ik ben: Gill Favor, Trail Boss.
Wow, zoiets kom je niet meer tegen. Gewoon iemand die zegt: ik ben er voor wat ik doe en daarmee heb je alle zekerheid dat er gaat gebeuren wat er gebeuren gaat. Voorbeeld: komt de verkenner Pete de Indianen op het spoor, dan zegt Rowdy op zijn paard gezeten: daar komen problemen van! ‘Boss, we have to face some problems if we’re there.’ Zegt Gill Favor: ‘Not until we get them till now! So, let’s hit them up, moving out!
Kijk, dat zijn geen mannen die een deuk in een pakje boter slaan. Die pakken het probleem met pistool en een potje knokken aan. Desnoods met het vanuit de heup schieten.
Wat mij door die 22 afleveringen duidelijk geworden is, ga ik u vertellen. De scriptschrijvers voor Rawhide hebben de Odysseia uit de Griekse Oudheid als voorbeeld gehad. Gill is Odysseus en zijn kwellende Griekse Goden in dezelfde persoon. Odysseus komt na 20 jaar omzwervingen eindelijk thuis. Hij stootte door zelfzuchtigheid de Goden voor het hoofd en werd gestraft. Zijn vrouw Penelope wachtte op hem, twintig jaar. Odysseus de veroveraar en vernietiger met de list van het Paard van Troje, werd zelf getart en zijn hoogmoed verkruimeld. Je kunt zeggen bij Rawhide: niet het doel is de reis waard, maar de reis zelf is het doel waard.
Gill is een beetje heilig, een pilaarheilige en lacht bijna niet. Hij heeft voor alles een oplossing, zelfs de vrouwen beuken niet op hem in. (de puntbeha is in deze serie helemaal in en even ongeloofwaardig als een wespentaillespijkerbroek, maar wees eerlijk: film is film!)
Wat mij ook in de Rawhide zo verbaasde is het perfecte gedrag van de paarden waarop de cowboys rijden. Die beesten zijn zo getraind dat ze zelfs de peuk van hun baas met het achterbeen uitdrukken! Wenden, keren, draaien, stoppen en stapvoets ‘the Herd’ oftewel de kudde, begeleiden. Alles super strak, ongelofelijk wat hebben die paarden een technische bekwaamheid. Dat doen die paarden zó soepel en vanzelfsprekend. ‘Moet ik hier stilstaan of rennen van de baas: No Problem! Doe ik even!’ Kijk maar eens naar de oren van deze paarden, dat verraadt à lles over hun fantastische training.
Dat samen gaan met het paard als ruiter is hetzelfde als de getrainde zeiler in zijn boot.
De Grieken zeiden het al: het komt er op aan te begrijpen dat het materiaal zijn humeur heeft. Een diepzinnige kijk op de dingen is het wel. Voor de een wat ongewoontjes misschien. Maar met zekerheid zegt de ZEN-monnik tegen het materiaal: ‘alles is betrekkelijk in tijd en plaats’. Dat is als filosofische gedachte voor ons als westerlingen meestal erg vreemd. Maar wat een uitdaging zo soepel te zeilen als de paarden in Rawhide werken kunnen! Daarop kwam het volgende advies van Gill Favor. Hij zegt: “Trek het komende seizoen het roer er eens uit en zeil alleen door de balans in je boot naar huis. Een oefening die er niet om liegt. De talenten onder de Laserzeilers komen met vastgezet roer voor de wind alleen naar huis. Dat willen we toch allemaal! Mijn naam is Gill Favor, Trail Boss!â€
Oefenen dus, zodat het paard luistert naar de ruiter. De Solo naar zijn schipper. Gill Favor heeft dit voorgedaan. Nu wij straks als Solozeilers opnieuw. Hoor je de zweep al slaan, onder de melodie van ‘Rollin, Rollin, Rollin,?’ Dat heet schoot aantrekken, hangen en hard gaan, over de golven, wenden, draaien en in slow motion bij de start er als een haas van door. Dank u wel Gill!
Is getekend: John Wilson