Van 25 tot en met 27 september is in Hoorn het Nederlands kampioenschap Solo gezeild. In totaal 47 deelnemers streden over acht wedstrijden om het kampioenschap. Onder vrij lichte omstandigheden heeft Peerke Kortekaas de eindoverwinning gepakt. Met name de zaterdag voer hij ijzersterk en legde met 3 eerste plaatsen de basis voor de eindoverwinning, de tweede op rij.
Op de eerste dag van het ONK gaat na drie wedstrijden de Engelsman Daniel Goodman aan de leiding. Op de tweede plaats volgt Robbie Wilson. Marleen Gaillard is op de derde plaats de beste Nederlander.
Op dag 2 van het ONK zijn onder lichte omstandigheden 4 wedstrijden gevaren. De 4e race is door wegvallende wind ingekort. Peerke Kortekaas deed vandaag goed zaken. Met drie keer een eerste plaats heeft hij de kop overgenomen van Daniel Goodman, die staat tweede. Chris Brown is opgeschoven naar de 3 plek.
De laatste dag op het ONK is er met een zeer licht windje nog 1 wedstrijd gezeild die een overwinning voor Johan Geenen opleverde, Daniel Goodman werd tweede. Peerke Kortekaas werd na een protest van Chris Brown gediskwalificeerd maar desondanks bleef hij met 15 punten verzekerd van de eindoverwinning. Daniel Goodman is met 17 punten tweede overall en Chris Brown met 18 punten nummer drie.
Foto’s
Klik hier om de foto’s van fotograaf René van der Kaaden te bekijken.
Foto’s mogen alleen na toestemming van René gebruikt worden voor publicatie (rene@vanderkaaden.org)
Klik hier om de foto’s van Chris Kasdorp van de laatste dag inclusief prijsuitreiking te bekijken.
Klik hier om foto’s gemaakt door Nicolette Dijkstra te bekijken.
Klik hier om foto’s gemaakt door Sijbrand Jongejans te bekijken.
John Wilson
Wat is er mooier dan een nieuwkomer die de John Wilson Trofee met beide handen aanneemt. Peter Wanders, een Nederlandse Duitser (of is het Duitse Nederlander ?) zorgt er voor dat het Solo virus steeds verder richting het oosten trekt, inmiddels tot over de grens. Lees hieronder zijn verslag:
ONK uit zicht van een nieuwkomer
Ik zit in mijn auto op terugreis vanuit Hoorn. Met genot hoor ik “for the very first time” en denk terug aan een geslaagd weekend, mijn eerste Solowedstrijd buiten Giesbeek.
Het begon in het voorjaar. Ik gaf trainingen voor de Cadet-klasse op de Giesbeekse plas. Deze boot is net als de Solo ontworpen door Jack Holt.
Op mijn korte trainingsbaantje (up + down, startline = finishline) pasten ook nog de Solo, welke uit de haven kwamen. Jan Arends liet mij ook even in zijn nieuwe Boon varen. Zo raakte ik voor de eerste keer in kontakt met deze eigenzinnige botenlijnen. Dit bleek een leuk nieuw speelgoed te zijn. Ik was besmet. Samen met twee andere Cadet-vaders, Frans en Norbert, werden er 3 Solos aan de Giesbeek-groep toegevoegt. Deze waren bedoeld als speelgoed voor de lokale wedstrijden.
Toen kwam de Soloklasse naar ons klasseevenement in Giesbeek. Interessante mensen, meestal zoals wij bezig met hun tweede zeillente. Dat past.
Voorzitter Claar liet 2 weken voor Hoorn geen twijfel. “Peter, jij krijgt de John Wilson Cup niet voor je thuiswedstrijd in Giesbeek. Jij schrijft een verhaal over het ONK”.
Laatste woensdag buurman Frans gebeld, dat ik hem op de inschrijflijst mis. Hij was al bezig twee boten op de clubtrailer te laden. Handig. Voor mijn Solo was daar ook nog plaats op. Scheelde mij veel improvisatiewerk.
Ik zat dus 3 dagen op het Ijsselmeer met veel nieuwe gezichten, welke ik langzaam met zeilnummers kon combineren. Memory is niet mijn sterke kant. Dus namen als derde item er nog aan toe voegen is voor mij een gruwel. Goed voor jullie, dat een kort verslag met de eindresultaten al op de klasse-site staat. Kunnen jullie daar kijken wie wat heeft gevaren.
Wat kan ik nog opmerken over dit evenement?
Toen ik inschreef, sprak ik met mijn naamspatroon Petrus af, dat hij voor dit weekend windkracht 5 zou sturen. Blijkbaar had hij mij niet goed begrepen, want hij verdeelde dit over 3 dagen. Maar misschien waren deze slow-motion-wedstrijden voor mij als beginnende Solo-zeiler toch beter geschikt. Apropos solo. Normaal ben ik het uit FJ, 470 en FD gewend met een schuldige aan boord te varen. Toen ik nu weer wat meters op de kopgroep had verloren nam ik dus het besluit, dat dit aan de solos om me heen moest liggen en toen deze ook nog harder voeren duurde het een tijd voordat ik begreep, dat er iemand iets aan mijn zwaard en roer had vastgeknoopt…z.o.
De eerste wedstrijd begon met een blunder van het comité. Vanuit de start bezeilde men in een klap de bovenboei. Gelukkig bleken de mensen op het startschip daarna goed wakker te zijn en verliep de rest van het kampioenschap perfect. Misschien had de baan nog daadwerkelijk beter de aangekondigde mijl uit de kust kunnen liggen. Dan hadden de wal en de Hoorn verlatende yachten minder invloed op de wedstrijden gehad en was misschien ook een andere handicap kleiner uitgevallen: Dicht bij de eerste bovenboei zag ik dat Marleen, welke eerst met een noodgang van mij weg zeilde, bijna helemaal stil kwam te liggen. Waarschijnlijk mengde zij met haar zwaard een portie Ijsselmeersalade. Er bleek namelijk veel wier in de wedstrijdbaan aanwezig te zijn, waardoor het raadzaam was de meeste tijd het wateroppervlak voor je neus in de gaten te houden. Af en toe zag je boten slalom koersen. Bij een gijp viste ik anderhalve meter wier met mijn giek en na dag twee bleek een stuk wier achter het zwaard tussen de zwaardlippen vast te zitten. Deze kon maar met moeite worden verwijderd.
Met name op dag een en twee was net genoeg wind om die ach zo leuk remmende Ijsselmeergolfjes te vormen. En omdat de wind af en toe pauzeerde, bleek zo menig Solo met een iets te dichte giekneerhaler en/of schoot goed te parkeren. Bijzonder effectief in een waterplantveld!
En hoe ging het mij met tussen al die solo-mensen?
Het aandeel vrouwen mag wat omhoog…
Maar even serieus: Voor een kampioenschap vond ik de onderlinge sfeer aangenaam ontspannen. Natuurlijk werd er om plaatsen gestreden. Mijn buurman Frans was het terecht niet eens met mijn overstagmaneuvre voor zijn neus. Dit was de eerste goed hoorbare situatie op het water. Ik verontschuldigde mij met een strafrondje.
De serie eindigde met een engels protest tegen koploper Peerke Kortekaas, welke deze na een diepgaand juryberaad verloor.
Maar er waren ook leuke situaties op het water. Over stuurboord varend twijfelde ik enkele malen, of ik voor de bakboorders langs kon. “Vaar maar” was dan een leuke geste. Bij een boei fluisterde voorzitter Claar “Peter geef mij aub genoeg ruimte, laat mij niet schreeuwen” en een rondje later in het halvewindse rak “wees niet zo onrustig en zenuwachtig”. Waarschijnlijk was ik zonder deze psychische hulp niet net voor haar neus gefinisht…Scheelde weer een puntje in het in mijn regio nauwe klassement van de sub-sub-top.
Tjaja de resultaten. Er voer een echte topgroep, welke ik steeds weer grote afstand zag nemen. Maar in mijn deel van het veld was het altijd gezellig druk en niet zo eenzaam als bij de meestal uit zicht zeilende kampioen. Een dankjewel voor alle welwillende schouderklapjes voor het resultaat van mijn eerste echte grote Solo-wedstrijd. Daadwerkelijk ben ik trots met mijn vijftiende plek. Dat ik ook nog een echte wisselprijs kreeg, de mooie Solo-Freak-prijs voor de beste nieuwkomer op het onk, rond voor mij het evenement helemaal af. Zo mocht ik, voordat de echte helden op het podium werden gehuldigd, daar ook mijn gezicht even laten zien. En ja Claar, voor jouw zoentje had ik mij extra-glad geschoren.
Een bijzonder moment was de huldiging van een zichtbaar geboeide en trotse kampioen Peerke, welke op deze dag wel een protest, maar niet het kampioenschap verloor. Traditiegetrouw hadden de concurrenten het genoegen hem als grote finale van de huldiging in het water te gooien.
Ook namens de andere instappers nog een dankjewel voor de open en warme ontvangst door de hele Solo-groep. Mij zien jullie nu vaker.
Peter Wanders
John Wilson himself heeft ook niet stil gezeten en zijn pen op het digitale papier gezet:
Petje op, Petje af
Wie kent niet de TV-uitzending door Wilfried de Jong over alles wat sport is?
Hij vraagt letterlijk de kleren van het lijf en spreekt orakels uit. Een heerlijk man voor de camera en laat zijn gasten zweten met een minifietske op een soort hometrainer. Het publiek is laaiend en de gasten praten over hun passie. Nu moet ik toch denken aan het Petje op, Petje af-moment in die uitzendingen. Want, laten we wel wezen, komt er een Hollandse blinde vink als Peerke Kortekaas in het Soloveld, dan siddert het onderin. Vorig jaar bewees de Maestro Kortekaas op de Westeinderplassen al zijn overmacht.
Nu in Hoorn komt er de Peerke voorbij met driemaal een 1-tje. Daar is geen Engels kruid tegen opgewassen en zelfs met het gehonoreerde protest van Chris Brown, kon dit de uitslag van de nummer 1 niet veranderen. Kortom: het Soloveld moet zich beraden. Terwijl in datzelfde weekeinde Sijbrands een record herovert, Cadel Evans eindelijk, eindelijk de meet haalt als een kampioen, komen de Solozeiler niet voorbij die Peerke Kortekaas.
Dat vraagt om uitleg in Wilfried de Jong zijn programma.
Je raadt het al, vragen als: ‘Hoe ben je van de Laser naar de Solo overgestapt? Wat is je scoreverwachting voor 2010? Ga je het komend jaar ook op de Engelse wateren als ambassadeur de Solo in?’
En de rest van de Soloklasse zijgt ineen. Oei,oei, daar komen straks harde woorden uit het boek van Sinterklaas. Het zweet en de tranen zijn gedroogd en staat Jacques Metaal gelukkig voor de Hollandse zweetkaas op een vierde plaats. Máárrr. Nu maar afwachten wat het Soloveld in de achterhoede voor geheime wapens heeft. Versnellen, zoals Armand de la Rie kan. Waar Claar van der Does de zweep er overheen legt en Marleen tactisch de puntjes bijelkaar sprokkelt of met overmacht de boy’s een loer draait.
Nu is het afwachten hoe het naseizoen voor de Solozeilers uitpakt. Dat zal niet tegenvallen, de strijdlust is groot. Maar dan nog, voor Peerke Kortekaas, die de Engelsen de baas bleef en vanuit de Laser in een soort gasten Solobootje de eerste prijs binnenvaart: daar zit het plezier en de overgave van het talent dat wij, ach wij, wij, die gaan zeilen voor de pot en durven winnen en verliezen, Sijbrands of niet, Cadel Evans, of niet, de trim van de boot in het hoofd hebben en toch de vaart er in proberen te houden en op alle mogelijke manieren praten met de wind, smeken om wind, huilen om wind, in stilte toch zeggen: mijn, mijn Peerke: Petje op, petje af.
September 2009
Is getekend: John Wilson
eindstand ONK 2009
[eventresult=112]