“32 jaar, trillend op m’n benen, als ze is verdwenen” zong ooit Henny Vrienten. Dat koppel ik aan mijn relatie met de Solo, want dat bootje is vanaf 1978 een (eigenlijk veel te) belangrijk onderdeel van mijn sportieve leven geworden.
Maarja wat wil je? Want ZE is natuurlijk een uitgesproken leuk ding. Elegant en stoer tegelijk, ook wel een beetje nukkig, dus rijk aan karakter, hier en daar een schoonheidsfoutje, dat maakt haar
dan ook geen allemansvriendin. Weet goed met het huishoudgeld om te gaan en is een beest in/op het water. Wat wil je nog meer? Nou daar is toch nog wel wat van te zeggen m.i.
Als je toch dat koppelt aan het beeld van het ONKS op de Westeinderplassen, dan zie toch wat meer benodigdheden om haar nog meer te laten paraderen.
Deze dame eist wel een eersteklas wedstrijd commitee, een klasseorganisatie die de lijnen uitzet, perfecte weersomstandigheden (niet altijd een vereiste), allerlei sociale voorzieningen, e.d. En dit was ruim aanwezig.
Maar vooral ZEILERS die haar op de juiste waarde kunnen inschatten, dat vind ze zeer vleiend en misschien wel gewoon lekker…Ze wil zich niet louter met mannen omringen en staat open om de dames in haar leven toe te laten. Jonge mannen en vrouwen, mildere (hoewel?) oudere heren, het is haar om het even.
Maar wat gewoon opvalt is dat we drie dagen op zeer hoog niveau hebben gestreden. Het veld was zeer aan elkaar gewaagd en elk foutje resulteerde in een tuimeling in het klassement. Opvallend is ook hoe iedere Solo tegenwoordig is voorzien van de meest moderne zeilen en masten, hoe oud de boot dan ook is. Zeer interessant is de vele zelfbouw en restauratie, dat bewijst de levensvatbaarheid van het concept SOLO nog maar eens.
Ik zag ook een herintreder, die ik “vroeger” in mijn Vaurien-tijd (ik heb ook nog een vorig leven gehad) al wereldkampioen zag worden. Ferdinand Costerman Boodt is wel veel grijzer dan ik… Het zelfbouwen heeft kennelijk toch wel wat hoofdbrekens bezorgd, hoewel ik dat niet merk aan zijn enthousiasme.
Jack Kamminga was voor mij een nieuwe naam, maar het was zeer snel duidelijk hoe meneer in elkaar stak. Op de vraag van Ron Goedhart met wat voor materialen deze nieuweling vaart was het antwoord: “Geen ideeâ€. Zwoegers zoals ik hebben altijd geroepen dat voor een Solo een aantal jaartjes gewenning nodig is, echter als je echt talent hebt dan stap je er probleemloos in, kennelijk. Twee puntjes liet ik echter toe om Jack boven mij te “laten†eindigen, groothartig als ik ben…
Marleen Gaillard is een wondertje en supersportvrouw ineen. Maar we hebben ook nog een Claar en Anja, welke laatste een enorme progressie heeft gemaakt. Ik hoop dat vriendje Jan dat kan waarderen, want hij moest af en toe stof happen achter de 559. Claartje haalde niet echt haar niveau in de wedstrijden, maar wat wil je. Enorm druk met e.e.a. te organiseren, stimuleren, zelf tijdens de wedstrijd is ze nog aan het netwerken (althans dat doet ze voor komen, ondertussen tippelt ze je lekker voorbij…) en na de wedstrijd nog even een bruisend en humorrijke prijsuitreiking neerzetten. Werkelijk, zo’n goeie hebben we nog niet gehad.
Wat ook opviel is een meer gedisciplineerde houding t.a.v. onderlinge confrontaties, welke meestal netjes werden opgelost door 1 of meer rondjes te draaien, wat veel duidelijk maakt en de sfeer wel ten goede komt.
Zelf had ik een in mijn ogen onterecht verzoek van Norbert Zonneveld (ook al weer zo’n talent) om een rondje te draaien. Het ging uiteindelijk om een inschatting van wat is 3 scheepslengtes voor dat een situatie ontstaat bij het ronden van de onderboei, waarbij ik vond dat ik niet over de boei geloefd mocht worden. Dit gaf nogal fricties wederzijds en hebben dit op de wal goed uitgesproken, waarbij duidelijk werd dat het een randgeval was. Je zou ook kunnen zeggen: laat dat door de protestcommissie beoordelen, O.K., maar zo kan het ook m.i.
Als je gepassioneerd aan het zeilen bent moet je oppassen dat emoties niet de overhand nemen, die valkuil is helaas altijd aanwezig (ik praat zeker ook voor mezelf). Het spelletje is te leuk om het op die manier te laten beïnvloeden.
Leuk is ook om de Solo als halfnaakt model mee te mogen nemen, wat te maken heeft met de Snelste Houten Boot-trofee (waarbij ik ook Armand de la Rie nog voor de derde achtereenvolgende keer moet laten ingraveren). De oudjes doen het nog best, maar vooral de Solo gebouwd met dat ogenschijnlijk zo verouderde materiaal.
Niets is minder waar, dit bootje (de Soloklasse) leeft als nooit tevoren.
547