Het was episch in Veere met Steve Ede als terechte winnaar

Terugkijkend op het ONK kan ik niet anders concluderen dat het een fantastisch evenement was. Bij afscheid van een van de debutanten vroeg hij hoe we dit ooit nog kunnen toppen. Mijn antwoord was dat dat wel goed zou komen want dat vroegen we ons vorig jaar ook al af.

Donderdag waren bijna alle Solozeilers al aanwezig en gingen enkele met hun Solo naar buiten om het water te verkennen. Terwijl in de haven de handen werden geschud en verhalen verteld over voorgaande ONK’s en andere wedstrijden, ging Paul Dijkstra het water op. Dat hij een van de kanshebbers was hadden we al vermeld in onze voorbeschouwing. Dat schept verwachtingen en wie Paul een beetje kent weet dat hij dat serieus neemt. De vrijwilligers van WV Arne waren nog bezig met de laatste voorbereidingen en zelfs de gemeente Veere hielp een handje. Er was op de haven voor de Solo’s meer dan genoeg ruimte en met maar liefst vier slipways zou het te water laten geen probleem opleveren.

Zagen we op donderdag nog alleen maar lachende gezichten op vrijdagochtend was dat anders. De glimlach werd verwisseld voor het  “ik ga vandaag winnen” gezicht. Niet dat het ongezellig werd maar je zag duidelijk dat men bezig was zich te concentreren op de wedstrijden die zouden komen. Er stond een knoopje of 10-15, dat is in principe voor iedereen te doen hoewel het wel hard werken is. De geplande drie races werden uiteindelijk gevaren onder moeilijk omstandigheden. Na afloop zei Paul (op dat moment tweede achter Steve Ede) “Nou normaal snap ik wel hoe de wind draait maar hier….. ik snap er werkelijk helemaal niets van”. Bij terugkomst in de haven veel blije gezichten en natuurlijk weer veel spannende verhalen. “ik kwam bij de eerste boei aan en toen……..”, “Nou ik lag heel goed bij de boven boei en toen…..” En natuurlijk werden er ook excuses gezocht voor de mindere prestaties. “Verkeerd zeil”, “boot loopt niet, geen idee waarom ……”, “ik werd genaaid bij de gate”, “Mijn neerhouder ging los”. Dat kan ook niet anders want je gaat naar een ONK om te winnen en het kan nooit aan jezelf liggen. Voor de top drie was dat anders, Steve Ede, Paul Dijksta en Hans Duetz hoorde je niet. Maar uiteindelijk heb ik 50+ lachende gezichten gezien en op een enkeling na had iedereen schik voor tien. Aangekomen bij het clubhuis van WV Arne werd op vijf uur gestart met het door Magic Marine gesponsorde Happy Hour. Met een heerlijk middag zonnetje werd er genoten van een drankje en de traditionele bitterbal.

Op de zaterdag stonden er vier wedstrijden en een lunch gepland. Twee wedstrijden in de ochtend, dan lunch aan de kant, en weer twee wedstrijden in de middag. De wind was gedraaid van noordelijk de vorige dag naar het oosten en duidelijk minder van kracht. De ochtend wedstrijden waren nog moeilijker dan de wedstrijden op de vrijdag en na afloop van race vijf  werden we naar de kant gestuurd voor de lunch. Race zes was de meest besproken race. Gingen we nog van start met 5 knopen wind halverwege de wedstrijd zakte die er helemaal uit. De eersten waren al in het laatste kruisrak en het wedstrijd comité kon de race niet meer afbreken. Kortom veel voer voor heftige discussies achteraf. Ook race 7 leidde tot discussie, de wind was heel variabel en draaide nogal. Door het korte kruisrak was het bij elke boei heel erg druk en werd de roep om ruimte veelvuldig gehoord.

Op naar het Captains diner. De locatie was meer dan perfect, uitzicht op het Veerse meer, stralend zonnetje dat op haar mooiste manier onderging en uiteindelijk bijna allemaal lachende gezichten. Het eten was meer dan voortreffelijk, een goede keus van Saskia om het op deze locatie te houden. Zagen we andere jaren nog dat elke regio bij elkaar aan tafel zat, was dit nu anders, men schoof aan daar waar er plek was en er werd tussen de gangen door spontaan van tafel gewisseld. Het is geweldig leuk om te zien dat de NSO steeds meer één grote familie wordt. Tijdens de toespraak van voorzitter Roel den Herder werden alle debutanten in het zonnetje gezet en welkom geheten. Helaas was hij niet helemaal goed op de hoogte van de stand na dag twee maar sprong Rob Beemster , de wedstrijdleider, gelukkig in om hem te corrigeren. Dit leverde algehele hilariteit op bij het uitdelen van de “leiders” hesjes. Uiteindelijk bleek Paul Dijkstra de leider op de voet gevolgd door Steve Ede en “good old” Armand de La Rie. De sponsoren Magic Marine en North Sails hadden een groot aantal zeilspullen voor de tombola ter beschikking gesteld. Saskia Arnold trok de lootjes en veel deelnemers konden een mooie pet, bidon, tas, telefoonhoesje e.d. ophalen bij Roel. Floris Eijsink was de gelukkige winnaar van de hoofdprijs, een prachtige hangbroek van Magic Marine.  Het werd nog laat Brasserie Oostdok.

Op de zondag stonden drie wedstrijden gepland. Bij het vertrek uit de haven stond er nauwelijks meer wind dan de dag ervoor. Maar bij de start van race 8 bleek deze inmiddels aangetrokken to 10-15 knopen en waren de zeilcondities ideaal en zeker kampioenschap waardig. Men kon duidelijk merken dat alle deelnemers nog even hun beste beentje voor wilden zetten. In het hele veld werd met het mes tussen de tanden gestreden. Dit leverde soms spannende situaties op met soms wat discussie. Dat mag en moet ook, sport is emotie en dat maakt sport ooi en spannend. Eenmaal op de kant aangekomen werden de geschillen in den minne geschikt en konden we de dag afsluiten zonder protesten. Steve Ede nam op sportieve wijze wraak voor zijn diskwalificatie in race 6 (op de zaterdag)  na een protest van Klaas de Vries. Hij werd de uiteindelijk meer dan terechte winnaar met Paul Dijkstra en Kevan Gibb op een mooie tweede en derde plaats. Marleen Gaillard was eerste dame met een keurige vierde plek in de eindrangschikking.

De prijsuitreiking liet even op zich wachten. Een kleine miscommunicatie binnen WV Arne was hiervan de oorzaak. Zelfs de beste laat wel eens een steekje vallen maar dat mogen we ze niet kwalijk nemen want mede dankzij hen werd dit ONK een evenement wat velen zich nog lang zullen herinneren.

Marc Dieben