Eindelijk het is zaterdag en je zit in de auto op weg naar WSV Giesbeek. Je hebt hoge verwachtingen van de wedstrijd die komen gaat. Je bent goed in vorm en je hebt ook nog eens zo’n verschrikkelijk uitziende plastic boot waarvan iedereen zegt dat die snel is. Daarnaast zegt de windvoorspelling 10-15kts, precies de wind waarmee je het beste kan zeilen. Dus wat kan er mis gaan?
Dan kom je op de haven en zie je dat de wind bij lange na niet de voorspelde waarde bereikt. Het zal toch niet gebeuren vandaag? Je begroet iedereen omdat je functie dat van je verlangt maar eigenlijk wil je alleen zijn en je voorbereiden op de wedstrijd. Uiteindelijk lukt het dan toch om helemaal “pumped up” het water op te gaan. Eenmaal bij het startschip aangekomen zie je gelijk dat de startlijn te kort is, de boeien er verkeerd inliggen en de wind zomaar 30graden draait. “PIEP”, “PIEP” denk je bij jezelf, hier ben ik niet voor gekomen? Zonder er ook maar eventjes bij na te denken vaar je naar het startschip toe en vraagt of e.e.a. aangepast kan worden. Dat de heren daar al druk bezig zijn met de startprocedure van de eerste startgroep zie je niet eens. Nee het gaat ook om jouw race want daar ben je mee bezig. Dat Peerke Kortekaas, de wedstrijdleider en diverse malen Jaarprijs winnaar, druk bezig is valt mij niet eens op. Ik weet het toch beter? Maar goed de eerste start was niet slecht en ik kom zelfs als 3de aan bij de eerste boei. Uiteindelijk op een 6de plek gefinisht, niet slecht. De resterende wedstrijden werden gevaren met heel weinig wind. Zo weinig dat je zonder de spreekwoordelijke pomp absoluut niet vooruit kon komen. Ja, ik geef het eerlijk toe, ik hebt gepompt. Maar wie dat niet gedaan heeft die liegt dat die barst.
’s Avonds tijdens het overigens zeer gezellige diner wordt ik om mijn gedrag aangesproken door Peerke. Of ik dacht dat hij niet wist hoe een startlijn erin moet liggen? Of ik dacht dat hij niet wist hoe je een baan er in moest leggen? Of ik enig idee had waar ze op het startschip allemaal mee bezig waren? Oops, natuurlijk wist hij hoe de startlijn er in moest liggen, natuurlijk weet hij hoe een goede baan er uit ziet, natuurlijk zijn ze druk op het startschip. Met het schaamrood op mijn kaken vervolg ik het diner. Zittend op een hoekje van de tafel wordt ik aangesproken door een van de zeilers. “Man wat zat jij te pompen.” Was dat zo ?””Was mijn wedervraag? Heb jij dat niet gedaan dan? “ Nee, ik heb niet gepompt kreeg ik als antwoord terug.
Eenmaal thuis gekomen moest ik de go-pro camera’s leeg maken en opnieuw opladen voor de zondag. Bij het bekijken van de filmpjes viel een ding op. Werkelijk iedereen en ja ook diegene die mij aansprak heeft gepompt. Logisch want als we dat niet hadden gedaan waren we nu nog bezig met race nummer 2. Wil ik hiermee het pompen goed praten? Nee, zeker niet maar laat niemand zeggen dat die het niet gedaan heeft. Ik geef het hierbij grif toe. Ik heb gepompt.
De zondag zag er bij aankomst op de haven al gelijk beter uit. De wind was stabieler en naarmate de dag vorderde trok deze aan. De laatste race is er een die lang in mijn geheugen gegrift zal blijven. Na een mislukte start koos ik de goede rechter kant en kwam als eerste bij de bovenboei aan. Hoe gaaf is dat? En dan hoor je ook nog eens gejuich van je concurrenten, en schreeuwen ze me toe dat ik moet volhouden. Wouw, wat is dit leuk. Even komt bij mij de herinnering van vijf jaar geleden terug toen ik voor het eerst in een Solo stapte en er ook gelijk weer uit werd gegooid. Terug naar de race, Roel den Herder en Hans Duetz zaten me vlak op de hielen en ik kon mijn eerste plek niet vasthouden. Op het tweede kruisrak weer hetzelfde gedaan als in de eerste en bij de bovenboei zat ik weer op de spiegel van Roel. Goed dus, nog steeds derde en we lagen los van onze achtervolgers. Nadat ik weer de onderboei gerond had sloeg de twijfel toe. Roel en Hans gingen naar links terwijl tijdens de eerste twee kruisrakken de rechterkant duidelijk beter was. Trek ik mijn eigen plan, of ga ik achter Roel en Hans aan? Ik kies voor dat laatste. Hans is in mijn ogen de beste Solo zeiler van dit moment en Roel is leider in de Jaarprijs dus zij zullen het wel weten. Niet dus. Jan Arends en Saskia Arnold kozen wel de rechter kant en met succes. Foutje dus!! Uiteindelijk finishte ik als 6de nadat ik Anton Kok ook nog voorbij moest laten gaan. Maar goed als eerste om de bovenboei tijdens een Jaarprijs wedstrijd dat had ik nog nooit gedaan. Ik kom dus dichterbij. Uiteindelijk werd Saskia Arnold als winnaar uitgeroepen van de Stamppot wedstrijd. En zeer terecht. Zij was de beste van ons allemaal.
Nu moet u als lezer niet gaan denken dat het een vervelende weekend was. Nee eigenlijk hebben we met zijn allen toch veel plezier op en naast het water gehad. Ik wil hiermee alleen een inside blik geven over hoe je soms een wedstrijd beleefd en dat het voor anderen totaal anders kan zijn.
Ik wil afsluiten met het volgende. Wedstrijdcomités bestaan uit vrijwilligers die hun weekend op te offeren om ons een leuk weekend te bezorgen. Zij doen er alles aan om de baan er goed in te leggen en de wedstrijd goed te laten verlopen. Men neemt beslissingen met de informatie, mogelijkheden en beperkingen die zij op dat moment hebben. Overwegingen die wij als zeilers niet kennen. Het enige waar zij naar streven is om ons te laten zeilen. Opmerkingen naar het startschip helpen niet, het leidt af en is uiterst storend. Ik heb mijn lesje geleerd en zal mijn mond de volgende keer houden (althans ik ga het proberen). Sorry Peer.
Marc Dieben
Winnaar Saskia Arnold